Prolog

Karolina- na pozór szczęśliwa szesnastolatka. Czemu na pozór? Od trzynastu lat wychowuje się w Domu Dziecka. Swoich rodziców nie pamięta, a od pań z tego właśnie ośrodka wie tyle, że zginęli w wypadku samochodowym. Mimo tego gdzie się wychowuje nikt nigdy nie miał do niej uprzedzeń. Może dlatego, że  nikt nie wie co ona przeżywa. Zawsze wszystkie swoje tajemnice zostawię tylko dla siebie, nie lubi opowiadać innym o sobie, jest skrytą dziewczyną. Karolina największy żal ma do losu. Chciałaby wychowywać się w "normalnej" rodzinie, ale ludzie chcą adoptować głównie dzieci małe, dlatego najprawdopodobniej ona nie zostanie adoptowana i będzie musiała zostać w ośrodku do wieku pełnoletności. A wtedy co? Trzeba zacząć życie na nowo, bez jakichkolwiek bliskich osób zdana na sama siebie. Tego Karolina boi się najbardziej... Ma na szczęście jeszcze dwa lata do uzyskania pełnoletności i do życia na własny rachunek, póki co żyje w ośrodku, w którym "obce" panie interesują się problemami ich wychowanków, tylko, że one po "odbębnieniu" ośmiu godzin wracają do domu i zapominają o problemach tych dzieci, a one zostają zostawione same sobie... Karolina taka nie była nigdy nie opowiadała wychowawcom o swoich uczuciach, problemach, panie często nalegały na takie rozmowy, ale ona zbywała ich tym, że właśnie się uczy na jakiś sprawdzian lub nie ma aktualnie o czym opowiadać. Taka właśnie była Karolina.

____________
Ten prolog dedykowany jest dla  Malinowa Słodycz za to, że czekała na te opowiadanie niecierpliwie, ciągle pytając kiedy zacznę je publikować. :)
Mam nadzieję, że spodoba Wam się moje opowiadanie i chętnie będziecie je czytały...
Proszę o komentarze
Pozdrawiam, Ola